Ik nam de dikke extra bittere chocolade van Delicata van Albert Heijn. Om te oefenen in ieder geval goed genoeg en qua percentage cacao best heel redelijk. Ook voor de prijs van €1,69 per 200 gr leek me dit een goede optie.
Ik koos voor de rozemarijnbonbons uit Bon Bon maar was niet helemaal relaxed, er kwam een vriend langs die zijn nieuwste uitvinding met mij wilde bespreken en ik had niet al het gereedschap in huis. De rozemarijn hakte ik, maar ik hield me niet aan de opgegeven theelepel, ik deed er wel twee theelepels in, misschien zelfs drie. Zeker in het probeer stadium mag, nee moet je fouten maken, de grenzen opzoeken. In de room laten sudderen echter zonder sudderplaatje dus ging het iets te hard. (kopen: een sudderplaatje). Mij leek het erg spannend om de rozemarijnblaadjes gewoon in de bonbon te laten zitten dus ik heb het nadien niet gezeefd. De chocolade erdoor gedaan, het laten staan en een biertje gepakt met Erwin en tot laat gepraat over zijn uitvinding.
Bij de kookwinkel heb ik een spatel gekocht, een digitale temperatuurmeter, een spuitzak met mondjes, een kookplaatje en bakpapier. Kortom, ik ben klaar voor de volgende ronde, het afmaken van de bonbons.
Eerst moet ik rondjes maken, ik verwarm de chocolade en met een lepel drup ik een plasje chocolade op vetvrij papier en wrijf het een beetje uit. Mooie rondjes liggen er te drogen. De nieuwe spuitzak op maat geknipt en een spuitmondje gekozen. De vulling enig gelepeld en spuiten maar. Of het spuitmondje is te groot of de rondjes te dun. Waarschijnlijk allebei want de rups vulling 'breekt' niet van het mondje en de rondje plakken aan de spuitzak. Doch geworsteld en boven gekomen en uiteindelijk een reeks chocoladetorentjes geproduceerd. Het tempereren valt niet mee, de digitale thermometer valt op cruciale momenten uit en ik ben bang dat het slimme apparaatje vol elektronica in de choco-brei glijdt. Uiteindelijk een flinke marge genomen en bij 48º begonnen met doorhalen. Ik ben er immers wel een tijdje mee aan het klooien dus dan koelt de chocolade tussentijds af. Maar te warme doorhaalchocolade smelt het immers te dunne rondje waardoor de vorm in ieder geval geen voldoende haalt. Een ander gemis, de bonbonvork heb ik opgelost met twee satéprikkers en een flink stuk tape aan een gewonen vork. Maar het hout van de prikkers is dik en glijdt in het geheel niet. Het doorhalen is daarmee geen pretje maar tussen de gedrochten produceer ik toch hier en daar iets dat op een bonbon lijkt. Enige gelijkenis met het plaatje in Kess Raat's boekje is er echter niet. Terwijl de chocodrollen nog nat zijn gooi ik er grof zeezout op. Ook niet te zuinig we zijn immers aan het experimenteren. Langzaam drogen de creaties met, jawel, allerlei prachtige patronen van dof opkomende strepen...De proefkonijnen, mijn schoonouders en mijn ouders waren echter zeer complimenteus, niet alleen in hun prijzende woorden maar vooral ook doordat de een na de andere chocofantasie in de kwebbelende mondjes verdween.
Vele lessen tijdens deze eerste poging waarbij de opvallendste les is dat het publiek niet heel erg kritisch is, vooral niet op het uiterlijk. Bonbons zijn zeker voor een wat oudere doelgroep moeilijk te weerstaan. Maarrrr: rozemarijnblaadjes in de bonbon is geen succes, de smaak wat iets te sterk, of dat erg is weet ik nog niet. Rondjes moet je niet te dun maken. Een kleiner spuitmondje waarschijnlijk zorgt dat de rups makkelijker afbreekt en je beter vormpjes kunt 'leggen'. Doorhalen moet waarschijnlijk toch met een echte doorhaalvork of iig iets dunners en metaal. Tempereren is secuur werk, ik heb nu met eigen ogen gezien wat het resultaat is van verkeerd getemperde chocolade. Dat was zeer verhelderend! Al te veel grof zeezout bovenop is geen succes, de proefkonijnen hebben er zelf wat afgepeuterd, dat was beter. Nuttige lessen voor de volgende keer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten