San Cristóbal de las Casas

Via mijn zeer gewaardeerde collega Saskia kreeg ik het boek Over eten en koken van Harold McGee toegespeeld. Daarin is een groot aantal pagina's geweid aan chocolade. Over de oorsprong, de Maya's en Azteken, de cacaoboon als betaalmiddel en de bereidheid van de inlanders, en later ook de Spanjaarden, om te sterven voor chocolade.
Bijna tien jaar geleden, ik denk 2001 of zo, maakte ik met Nicky een grote reis door midden- Amerika, Guatemala, Belize en Mexico. Een van de steden die we aandeden was San Cristóbal de las Casas. Een prachtig stadje met een prominente, knalgele kathedraal maar vooral met een heerlijk stadsplein zoals een plein volgens mij bedoeld is. Overdag spelen en rennen de kinderen rond het centrale paviljoen, ouderen schuifelen voort, overpeinzen hun leven of bekvechten met leeftijdsgenoten op de vele bankjes, verkopers venten broodjes en balonnen. Om het plein heen het verkeer als symbool voor de voortrazende maatschappij. 's-Avonds als de duisternis valt neemt de jeugd en nog later het gespuis het plein over.
Een fijne herinnering, maar onderstaande strove uit het bovengenoemde boek geeft het stadje nog meer karakter:
-
Niet alleen de Spanjaarden waren bereid voor hun chocolade te sterven, ze waren eveneens bereid ervoor te moorden als we Gage willen geloven. Hij schreef dat in de stad Chiapa Real, het huidige San Cristóbal de las Casas, de vrouwen erop stonden dat hun dienstmeisjes hun tijdens de mis een beker chocolade brachten. De bisschop stoorde zich aan deze onderbreking en proclameerde dat een ieder die in de kerk zou drinken, geëxcommuniceerd zou worden. Een aantal vrouwen daagde hem openlijk uit, en dat 'leidde op een dag tot een dusdanig oproer in de kathedraal dat de priesters en kanunniken die de bekers van de dienstmeisjes wilden afnemen, vele geheven zwaarden tegenover zich vonden'. De vrouwen bleven toen verre van de kerk - totdat de bisschop plotseling ziek werd en stierf. Hijzelf en zijn arts waren er heilig van overtuigd dat hij vergiftigd was en het gerucht ging dat daarvoor een speciaal bereidde beker chocolade was gebruikt. Het zou zelfs een gevleugelde uitspraak worden in dat gebied: 'Hoed u voor de chocolade van Chiapa.'
-

Chocolat

Vandaag de film Chocolat afgekeken, was er ooit mee begonnen maar had hem nooit afgekeken. Soms verwacht je zoveel van een film dat je erg bang bent teleurgesteld te worden. Zo bang dat je vervolgens besluit de film gewoon maar niet te kijken. Dat was het geval met Chocolat. Op een of andere manier had ik daar nu geen last van en beschouwde ik de film als verplichte kost voor elke aankomend chocolatier.
Maar de film was natuurlijk geen hoogstandje, Johnny Depp is weer eens een mysterieuze kanjer en Julliete Binoche probeert dapper de dochter van een geheimzinne Indiaanse inlandse neer te zetten. Dat lukt niet. Ze blijft mij te Frans, niet sensueel, houterig en eerder irritant eigenwijs dan geheimzinnig.
Maar wat wel schitterend in de film naar voren komt is de mysterieuze kracht van chocola. Het helpt je sexleven weer op gang, geeft kracht om voor jezelf op te komen, zelfvertrouwen en weet zelfs de meest heilige boon er toe te brengen zich in te laten met de ongelovigen. Sterk spul die chocola. Ik las al ergens dat de Maya's geneeskrachtige eigenschappen toekende aan cacao, ik ben erg benieuwd welke dat zijn.

Bonbons

Bij bonbons is er altijd een grote kans op teleurstelling. Het gebeurt eigenlijk heel vaak dat je vol verwachting op een bonbon toehapt om vervolgens onaangenaam verrast te worden door de vulling. En dat varieert van een vieze zachte, vage ouwedamesvulling tot een plens goedkope likeur die uit alle macht probeert om toch vooral niet IN je mond terecht te komen maar bij voorkeur langs je kin met als 'bulls eye', in het boord van je shirt. Zelden word ik betoverd door een bonbon, en ik geloof dat dat wel kan.

Kees Raat is daar heel erg ver in, met zijn winkels in Amsterdam en zijn boek BOB BON dat ik overigens ook kreeg op mijn laatste verjaardag. Hij is dan ook een grote inspiratiebron voor mij. Met mijn achtergrond als ontwerper denk ik dat ook de vorm van de bonbon aantrekkelijker kan, een vorm die bepalend is voor de structuur, krokant, hard, etc. Maar op dit moment weet ik nog helemaal niks maar heb wel al veel praatjes. Toch voel ik dat het kan, ik voel dat ik het kan. Er ligt echter nog een lange weg.

Waarom dan wel...chocolatier

Dan maar gelijk een volgende bericht. Over het waarom. Ik verwacht daar wel meer berichten voor nodig te hebben, dat ik het niet allemaal in een keer weet op te schrijven.
Laat ik beginnen bij het product en feitelijk ben ik al direct uitgepraat. Ik ken niemand die niet van chocola houdt, alhoewel, ik bedenk me dat Kuuk er niet dol op is. Je doet hem niet zo'n plezier met een mars of een snickers. Voor mij is chocola een van de lekkerste dingen die er bestaan, op elk moment van de dag, in elke vorm. Er zal hier vast nog wel eens een wat poëtischer lofzang op chocola volgen, van mij of waarschijnlijker nog, van iemand anders.
De sfeer van chocola, de verpakking, het exotische. Nog steeds is het goed voor te stellen dat chocola uit de oriënt werd meegenomen en hier als een soort schat, als goud werd verhandeld.
Dat is wat ik zoek, chocola als exclusieve verwenning, als caviaar, als champagne. Dat heeft voor een groot gedeelte met de verpakking te maken. Van kinds af aan weet ik niet beter dan dat chocoladerepen behalve de bedrukte wikkel ook nog een in zilverpapier verpakt zijn. Zelfs de meest eenvoudige chocoladereep. Dat zegt mij iets over de waarde die chocola ooit heeft gehad. Dat waardevolle, kostbare van chocola wil ik weer terughalen.

De eerste stap

Eigenlijk is het opzetten van dit blog al de tweede stap, de eerste was het cadeau voor mijn 45ste verjaardag. Nicky gaf me een workshop bonbons maken bij 'Bontekoe Chocoladekunst' in Schiedam. Toen ik net de naam ging checken op hun website zag ik dat hun site er bijna net zo uitziet als het basistemplate dat ik voor dit blog gekozen heb. Zie hier de beroepsdeformatie en de competitiedift.



Ik ben een beetje dubbel in mijn verwachtingen van de workshop. Enerzijds ben ik erg eager om nu eindelijk eens kennis te maken met de wereld van de chocolatier, anderzijds ben ik bang om tussen melige, knoeiende huisvrouwen met plastic weggooischorten te belanden. Ik las dat er geen vulling zal worden gemaakt dus wat dan wel, daar ben ik benieuwd naar. Maar het is de eerste stap naar mijn droom om een chocolatier te worden of in ieder geval de eerste stap om te onderzoeken of het mijn droom is om chocolatier te worden. De eerste mei is het zover, ik verheug me er erg op!